#1: De grote samenwoontest

30 maart 2016 begint de dag al vroeg. Om 5.00u 's morgens bevinden we ons in een Volkswagen Golf op weg naar Schiphol om te gaan beginnen aan wat mensen onze grote samenwoontest zijn gaan noemen. Ze vragen ons telkens: 'Gaat dat wel goedkomen tussen jullie?' Wij zien niet in waarom niet. We zien elkaar in het dagelijks leven ook al zes dagen per week, dat enige dagje moet lukken.
8.00u vertrekt ons vliegtuig via Frankfurt naar Panama City. Daar komen we lokale tijd rond zessen aan en we gaan naar Luna's Castle Hostel, een mooi oud pand met hoge muren en een ontspannen sfeer. O! En gratis ontbijt, want dat is hier in het centrale deel tussen de Amerika's blijkbaar normaal in hostels. SCORE! De volgende morgen kunnen we ons dus flink te buiten aan pancakes en bananen.
Na een korte stadsverkennng boeken we via whatsapp een driedaagse tour naar de San Blaseilanden. Die bevinden zich in de Caraïbische Zee en zouden de mooiste witte palmstranden in de regio moeten zijn. Nou, niets blijkt minder waar. Met een jeep worden we over een ruig, wild, heftig achtbanenparcours naar de kust gebracht waar we overstappen op een bootje dat ons brengt naar het paradijs op aarde. Drie dagen lang rest ons niets dan zwemmen, zonnen, bier drinken en snorkelen en is ons grootste probleem ofwel dat we zand in ons bikinibroekje hebben, of dat de wc even niet doortrekt omdat het eiland geen water heeft. Fascinerend is het hoe primitief men hier kan leven. Een keer per dag wordt er water geleverd dat naar men zegt half zoet/half zout is (lees: gewoon zout dus) en waarmee je dan handmatig de spoelbak kunt laten vullen, waarna je kunt doortrekken. Hoop je. Maar afgezien daarvan, en van het zand in onze broekjes, is het een waanzinnig mooie plek. We realiseren ons al snel dat geen enkel strand hieraan zal gaan tippen en dat het dus vanaf nu alleen maar tegen zal vallen. Je kan het maar vast weten.
Bij terugkeer in het hostel is daar dan dat moment dat Nina haar telefoon in de jeep laat liggen. Wat even vet balen is, maar toch ook niet het eind van de wereld en het lijkt ons niet echt nodig daar al te veel op in te gaan. Behalve dat het wel heel tof is hoe hard de mensen van de touring agency hun best doen om die telefoon terug te krijgen.
Maandag staat dus in het teken van aangifte doen bij de politie. Wat hier dus uren duurt. Bij mekaar zijn we vijf uur weggeweest om de boel te regelen, maar de zonnige zijde van dit verhaal is dat we wel mooi in een Panamese politieauto hebben mogen zitten! De lokale toeristenpolitie vond ons bijzonder interssant en bracht ons hoogstpersoonlijk naar de locatie waar de aangifte daadwerkelijk zou plaatsvinden. En nu maar bidden dat de verzekering gaat uitkeren!
Dinsdag staat Rosa erop dat we naar het Panamakanaal gaan. Mensen die ons een beetje kennen zullen niet verbaasd zijn dat Mw. Mr. Drs. R. S. Burggraaff dat ontzettend interessant vindt en dat Nina daar geen enkel probleem van maakt en haar braaf volgt. Helaas hebben we pech en is er geen boot op het moment dat we bij de sluizen zijn. Desalniettemin is het een indrukwekkend bouwwerk waarvan we blij zijn dat we het hebben gezien. Onderweg terug kopen we onze tickets naar Bocas del Toro, een badplaats waar we woensdagavond heen zullen gaan.
's Avonds hebben we afgesproken met Selma, die als KLM-stewardess moest vliegen op Panama en drinken we een cocktail bij Tantalo's, een dakterras dat uitkijkt over de verlichte skyline van Panama-City. Heel erg gaaf!
Vandaag, woensdag gaan we naar Isla Taboga met Selma, een eiland vlakbij Panama-City, om een dagje op het strand te liggen. Daarbij blijven we hopen dat Nina's telefoon vandaag op magische wijze weet terug te keren en vanavond om 18:30 lokale tijd (dat is 1:30 Nederlandse tijd) vertrekt onze bus naar Bocas.

Tot zover onze eerste week samenwonen. Met als hoogtepunten een wit palmenstrand en een ritje in een politieauto. Dieptepunt? Toch wel de telefoon, maar hee: we could do worse, right?

Liefs! Rosa en Nina